কোৰোণা কালত সকলো বস্তুৱেই সলনি হৈছে যদিও কোৰোণাৰ আগলৈকে আমাৰ জীৱনত ফুৰা-চকা, ব্যক্তিগত নিমন্ত্ৰণ ৰক্ষা, ভোজন বিলাস, কাজ-কৰ্ম বিবাহত উপস্থিতি, আমোদ প্ৰমোদ ইত্যাদিবোৰ প্ৰয়োজনতকৈ অলপ বেচি হৈছিল। সকলোৱে এই কথাত একমত নহব পাৰে কিন্তু মোৰ এয়াই ব্যক্তিগত অনুভৱ। এই উদ্যাপন বোৰে সুখানুভূতি কঢ়িয়াই আনে যদিও, ইয়াৰো অতিমাত্ৰা বেয়া। সঁচা কথা কবলৈ গʼলে আমি কিছুক্ষেত্ৰত আমাৰ চৌপাশে চলা কিছুমান সাময়িক ঢৌৰ দ্বাৰাও পৰিচালিত হওঁ। আজিকালি যিকোনো এটা সৰু বৰ কামৰ ফটো সামাজিক মাধ্যমত আপলোড কৰাটো একপ্ৰকাৰ নিয়ম হৈ পৰিছে। চিনাকি মানুহবোৰৰ তেনে দৈনন্দিন কাম কাজবোৰ সামাজিক মাধ্যমত দেখি দেখি আমি তাকেই স্বাভাৱিক বুলি ধৰি লৈছো। বহু ক্ষেত্ৰত আনকি নিজৰ কৃতকৰ্ম আনৰ লগত তুলনা কৰি, তৃপ্তি লাভ কৰিবলৈ শিকিছো।
আনক দেখি কৰিবলৈ লোৱা বাবে সকলোধৰণৰ উদ্যাপনেই আজিকালি আগতকৈ বহুখিনি বেচি হৈছে। কিন্তু উদ্যাপনৰ পৰা লাভ কৰা সুখৰ পৰিমাণ কমি গৈছে। কিন্তু আমি যদি অকল তুলনাৰ পৰাহে সুখী হবলৈ জানো, তেন্তে আমি যিমানেই যি নকৰো কিয় আমাতকৈ বেচি উদ্যাপন কৰা কোনোবা নহয় কোনোবা থাকিবই, আৰু সেয়েহে আমি আশা কৰা মতে সুখী কেতিয়াও নহওগৈ। যিমানেই নকৰো কিয় ই সদায়ে কম হৈয়েই থাকি যাব। এয়া ঠিক তলি নাইকীয়া পাত্ৰৰ দৰে। ই কেতিয়াও ভৰ্ত্তি নহয়। কিন্তু ইয়াক ভৰ্ত্তি কৰাৰ দূৰ্বাৰ ইচ্ছাই সদায়ে আমাক চেষ্টাত ব্ৰতি কৰি ৰাখে। ইমান চেষ্টাৰ পিচতো সদায়ে পৰ্য্যাপ্ততকৈ কিছু কম হৈ থাকি যোৱা বাবে এফালে আহে হতাশা আৰু নিৰন্তৰ চেষ্টাই আনি দিয়ে ক্লান্তি। এয়াই আজিৰ যুগৰ আধুনিক মানুহে লাভ কৰা “সুখ”ৰ কূটাভাস।
অতীজৰ মানুহবোৰে আমোদ প্ৰমোদৰ প্ৰতিযোগিতাত লিপ্ত হোৱা নাছিল। আৰু সেয়েহে উৎসৱ আৰু অন্যান্য দুই এটা সামাজিক উদ্যাপন আছিল তেওলোকৰ বাবে দীৰ্ঘদিনীয়া প্ৰতীক্ষাৰ পুৰস্কাৰ। আৰু সেয়েহে তেওলোকে এনে উপলক্ষ্য বোৰত হৃদয়ৰ অন্তঃকোণৰ পৰা সুখী হব পাৰিছিল। আজিৰ আধুনিক জীৱনশৈলীত উৎসৱৰ উদ্যাপন নহয়। উৎসৱৰ আতিশায্য হে হয়।
বহু দিন হʼল
বহু দিন হʼল, একো লিখা নাই। যোৱা প্ৰায় তিনিমাহমান ধৰি একো লিখা নাই আৰু লিখিবলৈ মনো যোৱা নাই। ব্লগতো একো পোষ্ট কৰিব পৰা নাই। দুহেজাৰ এঘাৰ চনত আৰম্ভ কৰা এই ব্লগত হয়তো তিনিমহীয়া বিৰাম কেতিয়াও পৰা নাছিল। এয়াই প্ৰথম।
অকল লিখিব লাগে কাৰণেই লিখাতকৈ একো নিলিখাই ভাল বুলি বিশ্বাস কৰো। সেয়েহে নানানটা ব্যস্ততাৰ মাজত লিখিব পৰা নাছিলো বাবে নিজকে যেনে তেনে কিবা এটা লিখাৰ বাবে জোৰো কৰা নাছিলো। তিনিমহীয়া বিৰামৰ এয়াই কাৰণ।
আজি লিখিবলৈ ওলাইছো যদিও মনলৈ একো বিশেষ কথা নহা বাবে এই দিৰ্ঘদিনীয়া বিৰামৰ কথাই লিখো বুলি ওলাইছো। খুব ভাল একো লিখিব নোৱাৰিলেও অন্ততঃ, মাজে সময়ে কিবা এসোপা লিখি মেলি লিখাৰ অভ্যাসটো বৰ্তাই ৰাখিছো বুলি কব পাৰো। লিখাৰ অভ্যাসটো বৰ্তাই ৰখাটো খুবেই দৰকাৰ। লিখাৰ অভ্যাস বৰ্তাই ৰখাটো পিচে সিমান সহজ নহয়। অকল যান্ত্ৰিক ভাৱে কিছুমান শব্দ লিখি যোৱাকেই লিখা বুলি নকয়। লিখাৰ জড়িয়তে আমাৰ মনৰ ভিতৰৰ পৰা কিছুমান কথা আমি কাগজৰ বুকুলৈ স্থানান্তৰ কৰো। এই প্ৰক্ৰিয়াটোৰ বাবে অনুভৱপ্ৰৱণ মন এটা লাগিব। কথাবোৰ অনুভৱ কৰিব নোৱাৰিলে ভালকৈ লিখিব পৰা নাযায়। সেয়েহে লিখাৰ অভ্যাস বৰ্তাই ৰাখিছো বুলি কʼলে অনুভৱপ্ৰৱণ মনটোও জীয়াই ৰাখিছো বুলিও আওপকীয়াকৈ বুজায়। যা হওক, লিখাৰ অভ্যাস মৰো-জীও-সো-আধিকৈ জীয়াই আছে। এয়াই সকাহ।
ইন্টাৰনেটৰ পৃথিৱীত অসমীয়া কিতাপ
(যোৱা ১১ জুলাই তাৰিখে দৈনন্দিন বাৰ্তা ককতত প্ৰকাশিত হোৱা মোৰ লিখনি ইয়াত পুনঃ প্ৰকাশ কৰিলো)
যোৱা কেইবছৰমানৰ পৰা বহুতো নবীন-প্ৰবীণ লেখক-লেখিকাই ইন্টাৰনেটৰ মাধ্যমেৰে সাহিত্য চৰ্চা কৰা দেখিবলৈ পোৱা গৈছে। তেনে বহুতো লেখক-লেখিকাই পাঠক সমাজৰ ভূয়সী প্ৰশংসা বুটলিবলৈও সক্ষম হৈছে। ইন্টাৰনেটে অসমীয়া লিখন পঢ়নত কিছু সহায় আগবঢ়াইছে যদিও ইয়াৰো কিছু সীমাবদ্ধতা আছে। চʼচিয়েল মিডিয়াত এটা প্ৰবন্ধ বা চুটি গল্প প্ৰকাশ কৰাটো যিমান সহজ বা কাৰ্য্যক্ষম, এখন পূৰ্ণাঙ্গ কিতাপ প্ৰকাশ কৰাটো সিমান সহজ নহয়। সেয়েহে অসমীয়া ভাষাৰ কিতাপ ই-বুক হিচাপে ইন্টাৰনেটত প্ৰকাশ কৰাৰ বাবে প্ৰকাশক সকলে উদ্যোগ লোৱাটো উচিত বুলি ভাবো।kindle ৰ নিচিনা ই-বুক প্ৰকাশ কৰিব পৰা ৱেবচাইতত “অসমীয়া” ভাষা তালিকাভুক্ত হৈ থকা নাই। সেয়েহে ইয়াত অসমীয়া কিতাপ প্ৰকাশ কৰিলেও সেইবোৰ কিতাপৰ “অসমীয়া কিতাপ” বুলি সুকীয়া পৰিচয় নাথাকিব। “Kindle” ত ভাৰতবৰ্ষৰ কেইটামান ভাষাক হে কিতাপ প্ৰকাশৰ বাবে স্বীকৃতি দিয়া হৈছে। সেইকেইটা হʼল, হিন্দী, তামিল, মাৰাঠী, মালায়লম আৰু গুজৰাটী। কিন্তু তাৰ সলনি, “Google play books” ত অসমীয়া কিতাপ প্ৰকাশ কৰিব পাৰি। ইয়াৰ কেইটামান সুবিধা হʼল, ইয়াত অসমীয়া কিতাপ বুলি সুকীয়া পৰিচয় থাকিব কাৰণ কিতাপখনৰ ভাষা অসমীয়া বুলি আগে ভাগে ঘোষণা কৰাৰ সুবিধা আছে। লগতে ইয়াৰ পৰা লিখক/প্ৰকাশকে লাভ কৰা ধনৰ পৰিমাণো “kindle” তকৈ বেচি হব কাৰণ “Amazon Kindle” এ ধনৰাশিৰ ৩০% দিয়াৰ সলনি, “google play books” এ ৭০% দিয়ে।
এসময়ত “Assamkart.com” বুলি এটা অসমীয়া ই-বুক প্ৰকাশন ৱেবচাইট ওলাইছিল। ইয়াৰ android, ios আৰু windows appৰ জড়িয়তে অসমীয়া ই-বুক পঢ়াৰ সুবিধাও আছিল। ই অসমীয়া ই-বুক প্ৰকাশন আৰু পঠনৰ বাবে খুবেই ভাল আছিল। কিন্তু কালক্ৰমত কিবা কাৰণ বসতঃ “Assamkart.com” নাইকীয়া হৈ থাকিল। “Assamkart.com” নাইকীয়া হʼল বুলিয়ে আমি ৰৈ থাকিলে নহব। সাম্প্ৰতিক সময়ত Google play books এই অসমীয়া কিতাপ প্ৰকাশ আৰু প্ৰচাৰৰ বাবে সকলোতকৈ ভাল বিকল্প হিচাপে দেখা দিছে।
ব্লগিঙৰ এঘাৰ বছৰ
ব্লগিং আৰম্ভ কৰাৰ এঘাৰ বছৰ হৈ গʼল। ৱৰ্ডপ্ৰেচৰ ফালৰ পৰা বর্ষপূর্তিৰ শুভেচ্ছা জনাইছে। ইমানবোৰ বছৰ কেনেকৈ পাৰ হৈ গʼল গমেই নাপালো। এঘাৰ বছৰৰ লিখনিৰ অন্তত, কি লাভ কৰিলো সেয়া নিজকে সোধাৰ দৰকাৰ অনুভৱ কৰিছো।
একো লাভৰ আশাত লিখা মেলা কৰা নাছিলো, আজিও কৰা নাই। কিন্তু অন্তত, কোনোবাই পঢ়ি ভাল লগা বুলি কলেও মনটো ভাল লাগে। তাৰোপৰি অকল পঢ়ুৱৈৰ সুবিধা হোৱাকৈ ব্লগটো দেখাত চঁফা-চিকুণকৈ বনাইছিলো। কিন্তু কেইমাহমান আগৰ পৰা ব্লগটোত গুগলে(Google) জধেমধে বিজ্ঞাপন দেখুৱাবলৈ আৰম্ভ কৰিছে। সেই বিজ্ঞাপন বোৰ বন্ধ কৰিবলৈ হʼলে পইচা দি subscription কিনিব লাগিব। সেয়া হোৱাত মনটো বেয়া লাগিল। ৱৰ্ডপ্ৰেচত ব্লগ আৰম্ভ কৰা দিনবোৰ এতিয়াও মনত পৰে। অকল মনে বিচৰা বাবেই সেইবোৰ কৰিছিলো এটা সময়ত। নিজে একো বিচৰা নাছিলো যদিও বিজ্ঞাপন নাইবা অন্য প্ৰকাৰে কিবা উপাৰ্জন কৰিবলৈ পালে বেয়া নালাগিল হেতেন। অলপ অচৰপ সেয়াও চেষ্টা কৰিছিলো যদিও নিজৰ ইচ্ছাক হেয় কৰি কেতিয়াও পইচাৰ পিচত দৌৰা নাছিলো। জনপ্ৰিয়তা একেবাৰে বিচৰা নাছিলো বুলি কʼলে ভুল হব। মানুহে ব্লগটো চাই ভাল পালে ভাল লাগে। ব্লগটো কিমান মানুহে চাইছে সেয়া মই মাজে সময়ে চাই থাকো। কেতিয়াবা কিছুমানে কমেন্টো দিয়ে। সেইবোৰ দেখিও ভাল লাগে। কিন্তু ফেচবু্কত লিখাৰ সমান জনপ্ৰিয়তা ব্লগৰ জড়িয়তে লাভ কৰাটো খুবেই টান। যা হওক, জনপ্ৰিয়তা সকলোৱে বিচৰাৰ দৰে ময়ো বিচাৰিছিলো। কিন্তু জনপ্ৰিয়তাৰ পিচত অন্ধ হৈ দৌৰা নাছিলো। নিজৰ মনলৈ অহা অনুভৱবোৰ কথাবোৰ লিখি গৈছিলো, কেতিয়াবা ফটোও শ্বেয়াৰ কৰিছিলো। সিমানেই। এয়াই মোৰ এঘাৰ বছৰীয়া ব্লগিঙৰ কাহিনী।
গুগলে বিজ্ঞাপন আগতেও দিছিল। কিন্তু এতিয়া বিজ্ঞাপন বোৰ ব্লগ পোষ্টৰ নিচিনাকৈ দিয়ে। মই নিজে কেতিয়াও ব্লগৰ জড়িয়তে ইমান বেয়াকৈ পইচা উপাৰ্জন কৰিবলৈ চেষ্টা কৰা নাই কিন্তু গুগলে মোৰ ব্লগৰ ব্যক্তিত্ব নিঃশেষ কৰি বিজ্ঞাপন প্ৰদৰ্শন কৰিছে। কথাটো ভাল নালাগিল।
এঘাৰ বছৰৰ অন্তত, যʼত উপনীত হʼলো সেয়া লৈ মই সম্পূৰ্ণ সুখী বুলি কব নোৱাৰো, কিন্তু অন্তত, মই সাধ্য অনুসাৰে চেষ্টা কৰিছিলো। সেয়াই সন্তুষ্টি।
জোক
জোকক ভয় কৰা মানুহ মই কাহানিও নাছিলো। কিন্তু এই স্থিতিও এদিন সলনি হবলৈ বাধ্য হ’ল।
সিদিনা আছিল দুহেজাৰ পোন্ধৰ চনৰ দুই অক্টোবৰ – গান্ধী জয়ন্তীৰ বন্ধ। ৰাতিপুৱাতে মই আৰু দুজন বন্ধু নুমলীগড়ৰ পৰা গিবন অভয়াৰণ্যলৈ ওলালো। যাত্ৰা আৰম্ভ হ’ল পুৱা প্ৰায় সাত বজাত। লক্ষ্য – গিবন অভয়াৰণ্য ভ্ৰমণ আৰু বিশ্ববিখ্যাত হলৌ বান্দৰ চোৱা আৰু ফটো তোলা। নুমলীগড়ৰ পৰা তিতাবৰ হৈ গিবন অভয়াৰণ্য পাওতে বেচি সময় নালাগিল। অভয়াৰণ্যৰ বাটতে থকা বন বিভাগৰ কাৰ্য্যালয়ত সোমাই নাম, ক’ৰ পৰা আহিছো ইত্যাদি লিখাব লাগে। অভয়াৰণ্য চাবলৈ খোজ কাঢ়িয়ে যাব লাগে। লগত বন বিভাগৰ মানুহ এজনো থাকে৷ তেৱেই দেখুৱাই যায় কোনফালে কি আছে৷ কথাৰ মাজতে মানুহজনে বাৰে বাৰে আমাক জোকৰ পৰা সাৱধান হবলৈ কৈ থাকিল৷ গিবন অভয়াৰণ্যত জোকৰ ত্ৰাসৰ বিষয়ে, আগতে গিবনলৈ অহা বন্ধুবোৰৰ পৰা ইতিমধ্যেই শুনিছো৷ লগতে মানুহজনেও বাৰে বাৰে কৈ থকা বাবে আমি সঁচাকৈয়ে জোকৰ প্ৰতি সাৱধান হৈছিলো যদিও, জোক ইমান সহজে চকুত পৰা বস্তু নহয়৷ জোক কোন পিনেদি গাত লাগি আহে সততে গম পোৱা নাযায়। “উডলেণ্ড” ব্ৰেণ্ডটোক মই সন্মান কৰো। সেয়েহে অলপ ৰাফ ইয়ুজ কৰিবলগা হ’লে মই সদায়েই মোৰ উডলেণ্ডৰ জোটাযোৰেই বাচি লও। গিবনলৈ যাওতেও সেইযোৰেই পিন্ধি গৈছিলো। মনৰ মাজত কোনোবাখিনিত সোমাই আছিল যে উডলেণ্ডৰ জোটা ভেদি পৃথিৱীৰ কোনো জোকেই ভৰি স্পৰ্শ কৰিব নোৱাৰে।
খোজ কাঢ়ি প্ৰকৃতিৰ নান্দনিক শোভা উপভোগ কৰি গৈ আছো। চাৰিওফালে ওখ ওখ গছ আৰু জিলি পোকৰ কান তাল মৰা শব্দ। তাৰ মাজতে হলৌ বান্দৰৰ চিঞৰ। পিচে গছবোৰ ইমানেই ওখ যে অকল চিঞৰহে শুনিছো, বান্ধৰ হʼলে এটাও দেখা নাই। পুনৰ খোজ কাঢ়ি আগ বাঢ়িলো। এনেদৰে বহু সময় খোজ কঢ়াৰ পিচত আমাৰ ভাগ্য উদয় হʼল। হলৌ বান্দৰৰ পৰিয়াল এটা দেখিবলৈ পালো। এক স্বস্তিত নিশ্বাস। বেলেগ বেলেগ এংগলৰ পৰা কেইবাখনো ফটো তুলি ঘুৰি আহিলো। ফৰেষ্ট অফিচটো পায়েই ভাগৰত চকী এখনত বহি দিলো। বহু সময় জংগলত ঘুৰি ফুৰা বাবে গোটেই গাটোত মহ-দাহ আদিৰ কামোৰ আৰু অহৰহ বৈ থকা ঘামে এক নিৰবিচ্ছিন্ন পিৰপিৰণিৰ সৃষ্টি কৰিছিল। বহি দিয়াৰ পিচত ফেনৰ বতাহত ঘাম শুকুৱাবলৈ লোৱাত পিৰপিৰণিও অলপ কমিল। কিন্তু জোটাৰ ভিতৰত পিৰপিৰণি কমা নাই; বৰঞ্চ বাঢ়িহে গৈছে। এয়া যেন সাধাৰণ পিৰপিৰণি নহয়। ভৰিৰ আঙুলি, গোৰোহা, ভৰিৰ তলুৱা সকলোতে যেন কিহবাই কিলবিলাই আছে। হঠাৎ জিকাৰ খাই উঠিলো। জোকৰ বিষয়ে সকলোৱে যি যি কৈছিল মনত পৰিবলৈ ধৰিলে। মেন ভাৰ্চাচ ৱাইল্ড প্ৰʼগ্ৰেমৰ এটা দৃশ্য(বৰ্ণনা নকৰো) মনত পৰিবলৈ ধৰিলে। জোটাযোৰ খুলিব ধৰিও যেন দৌৰাদৌৰিতে খুলিব পৰা নাই। হাত কঁপিছে। এপাকত কোনোমতে জোটাৰ ৰচী ঢিলা নকৰাকৈয়ে জোটাযোৰ টানি খুলি পেলালো। জোটাযোৰ খোলাৰ পিচত যিটো দৃশ্য দেখিলো, সেইটো বৰ্ণনা কৰিবলৈ মোৰ ভাষা নাই। দৃশ্যটো দেখি গাৰ নোম ডাল ডালকৈ ঠিয় হৈ পৰিল। দুয়োখন ভৰিৰ আঙুলিৰ ফাঁকে ফাঁকে নাই বুলিলেও দহডাল মান জোক। ভৰিৰ পতাত তিনিডাল মান। ভৰিৰ তলুৱাতো এডাল। গোৰোহাৰ পৰা ওপৰলৈ দুডাল। আঠুৰ ওচৰত এডাল এডালকৈ তিনিডাল। ইয়াৰ ভিতৰত কেইডাল মান ইতিমধ্যেই খাই খাই নোদোকা হৈ পৰিছে। হাতেৰে চুই দিয়োতেই মজিয়াত বাগৰি পৰিল। বাকীবোৰ সামূহিক ভোজত মগ্ন। কেইচেকেণ্ডমান, বিতত হৈ কি কৰো কি নকৰো ভাবি থাকোতেই গʼল। এলাহ ঘিণ কাতি কৰি নিজ হাতে এডাল এডালকৈ এৰুৱালো। এৰুৱাই থাকোতে হাতখন বৰকৈ কঁপিছিল। ভৰিৰ অʼত তʼত তেজৰ চেকা।
উডলেণ্ড জোটাই জোকৰ পৰা ৰক্ষা কৰিব পাৰিব বুলি মিছা সন্তোষ লৈ আছিলো। জোকৰ পৰা ৰক্ষা পোৱাত সহায় হব পৰা সকলো কথাকে হাঁহি উৰুৱাই দিয়াৰ পৰিণাম এয়া। আমি জোক গুচাই থাকোতে দেখিলো আমাৰ লগত যোৱা বন বিভাগৰ কৰ্মীজনে অলপ আতৰত ঠিয় হৈ একান্ত মনে চাধা মাৰি আছে। ইমান উত্তেজনাপূৰ্ণ মুহূৰ্ততো কৌতূহল প্ৰশমিত কৰিব নোৱাৰি সুধিয়ে পেলালো, – “… হেৰি,. আপোনাক জোকে ধৰা নাই নেকি?” ঘহনিত মসৃণ হৈ পৰা চাধাখিনি ওঠৰ ফাঁকত ভৰাই তেওৰ সন্তোষপূৰ্ণ উত্তৰ – “.. অʼ নহয়, মই কেৰাচিন সানি লৈছিলো।” উত্তৰটো শুনি শিল পৰা কপৌৰ দৰে হʼলো। লগৰ এজনে কৈছিল, কেৰাচিন সানিলে জোকে নধৰে। কিন্তু সেয়াও আওকাণ কৰিছিলো। মুঠৰ ওপৰত জোকক বিন্দুমাত্ৰ কেৰেপ নকৰা আমুকাই জোক কি বস্তু বুজি পালো। ঘটনাৰ যৱনিকা পৰিল। গিবনক বিদাই দি আমিও ঘুৰি আহিলো। সিদিনা গোটেই দিনটো ভৰিৰ তলুৱাত কিহবাই কিলবিলাই থকাৰ নিচিনা অনুভৱ এটাই বাৰে বাৰে জিকাৰ খুৱাই থাকিল।
চাগে এয়া দৰকাৰী আছিল
আমি এনে এটা অৱস্থাত উপনীত হৈছিলো যʼত আমি দৈনন্দিন জীৱনটো সহজভাৱে লৈছিলো। যʼত আমাৰ নিত্য নৈমিত্তিক দৰকাৰ সমূহ পুৰণ কৰিবলৈ প্ৰকৃতিয়ে পাৰ হব লগা হয় বহুখিনি বেদনাৰ মাজেৰে। ইমানৰ পিচতো আমো সুখী নহয়। ইয়াত “আমি” বুলি কওঁতে সমগ্ৰ মানৱ প্ৰজাতিৰে কথা কৈছো।
প্ৰকৃতিয়ে অবৰ্ননীয় বেদনা স্বীকাৰ কৰি আমাক আমাৰ প্ৰগতিৰ পথত ধাবমান হবলৈ দিছে। কিন্তু ইমানতো আমি সন্তুষ্ট নহয়। আমাক মুঠতে লাগে আৰু লাগে।
প্ৰকৃতিৰ পৰা আমি যিমানখিনি পাইছো, সিমানৰ পিচতো কৃতজ্ঞ হোৱাৰ সলনি আৰু বেচি লুন্ঠন কৰাৰ মানসিকতা হে পোষণ কৰিছো আমি। প্ৰকৃতিৰ পৰা পোৱা সমলবোৰ আমি আমাৰ অধিকাৰ বুলি ভাবিবলৈ লৈছো। সেয়েহে, কেতিয়াবা এনে লাগে যেন কোৰোণা মহামাৰী দৰকাৰী আছিল। অৱশ্যে বিশ্বব্যাপি সহস্ৰাধিক মানুহ মৃত্যুমুখত পৰা বেমাৰ এটা “দৰকাৰী” আছিল বুলি কবলৈ সৎ নাযায়। কোৰোনাত মৃত্যু হোৱা সকলৰ প্ৰতি সমবেদনা নিশ্চয় আছে। কিন্তু ইয়াত বিশেষকৈ সমগ্ৰ মানৱ প্ৰজাতি একক সত্তা হিচাপে ধৰি লৈ কথাখিনি কোৱা হৈছে। সহস্ৰাধিক লোকৰ মৃত্যুৰ সমান্তৰালকৈ কোৰোণাই মানৱ প্ৰজাতিৰ বিশ্বব্যাপি সমাগম তথা অৰ্থনৈতিক কাৰ্য্যকলাপত বাধা দিছে। ইয়ে প্ৰকৃতি নতুনকৈ ঠন ধৰি উঠিবলৈ সুযোগ দিছে। আমি প্ৰকৃতিৰ বেদনা বুজি পাও, .. বা পোৱা যেন দেখাও। কিন্তু প্ৰকৃতি সংৰক্ষণৰ বাবে বিশেষ একো হাতে কামে নকৰো। তেনে পৰিস্থিতিত কোৰোণাৰ নিচিনা মহামাৰীৰ বাহিৰে মানুহক ঘৰৰ ভিতৰতে বন্ধ হৈ থাকিবলৈ বাধ্য কৰোৱা অন্য শক্তি নাই। গতিকে শুনিবলৈ ভাল নালাগিলেও কবই লাগিব, “চাগে কোৰোণা দৰকাৰী আছিল”।
পৰিবেশ সংৰক্ষণৰ বিষয়ে বিশ্বস্তৰৰ যিবোৰ আলোচনা অনুস্থিত হয়, সেইবোৰেই অনুস্থিত হয় শীত তাপ নিয়ন্ত্ৰিত কোঠাত। এই শীত তাপ নিয়ন্ত্ৰণ যন্ত্ৰবোৰেই প্ৰকৃতিৰ কিমান ক্ষতি কৰে আৰু গোলকীয় উঞ্চতা বৃদ্ধিত কিমান অৰিহণা যোগায় সেয়া আমি সকলোৱে জানো। এই সকলো মাথো ভেকোভাওনা। সেয়েহে অৱশেষত প্ৰকৃতিয়েই নিজেই নিজক ৰক্ষা কৰিব লগা হʼল।
কোৰোণাৰ বাবে দিয়া লকডাউণৰ বাবেই বহু ঠাইত জীৱ-জন্তুৱে মুক্তভাৱে বিচৰণ কৰাৰ কথা আমি শুনিবলৈ পাইছো। এয়াই প্ৰকৃতিৰ স্ব-প্ৰতিৰক্ষা। আৰু সঁচাকৈ এয়া দৰকাৰী আছিল। আৰু চাগে প্ৰকৃতি যেতিয়ালৈকে নিজৰ প্ৰতিৰক্ষাৰ ওপৰত আস্বষ্ট নহব তেতিয়ালৈকে কোৰোণা নাইকীয়া নহয়।
মানুহো কম নহয়। কোৰোণাৰ ভেকচিন ইতিমধ্যে সৃষ্টি কৰি সকলোকে কোৰোণাৰ পৰা ৰেহাই দিয়াৰ ব্যৱস্থা ইতিমধ্যে আৰম্ভ হৈ গৈছে। পিচে সমসাময়িক ভাৱে কোৰোণাৰ এক নতুন অধিক সংক্ৰামক বীজ ইতিমধ্যে ইংলেণ্ডত দেখা দিয়া বুলি জানিব পৰা গৈছে। আগলৈ কি হয় সেয়া এতিয়াই কব পৰা নাযাব।
সৃষ্টি আৰু ধ্বংসৰ পৰিক্ৰমা
সৃষ্টি আৰু ধ্বংস – এই দুয়োটা প্ৰক্ৰিয়াই এটাৰ পিচত আনটো পৰিক্ৰমা কৰি থাকে। সৃষ্টি থাকিলেহে ধ্বংস হব পাৰে। আনহাতে ধ্বংসইহে নতুন সৃষ্টিৰ কাৰণে ঠাই মোকলাই দিয়ে। শুনিবলৈ যেনেকুৱাই নহওক, কিন্তু এয়াই প্ৰকৃতিৰ নিয়ম। একো একোটা বস্তু পুৰ্ণতা লাভ কৰাৰ পিচত তাৰ ধ্বংস আৰু তাৰ ঠাইত নতুনৰ সৃষ্টি হোৱাটোৱেই স্বাভাৱিক। যাৰ জন্ম আছে তাৰ মৃত্যু অনিবাৰ্য্য। জন্ম আৰু মৃত্যু, সৃষ্টি আৰু ধ্বংস – এই দুইটা এটা আনটোৰ লগত ওতঃপ্ৰোত ভাৱে জড়িত।
এইখিনি কথাৰে পাতনি মেলাৰ কাৰণটো হ’ল সিদিনা নেট-জিও(NAT GAO) চেনেলত সৌৰজগত, গ্ৰহ নক্ষত্ৰ, হাতীপতি আৰু সমগ্ৰ বিশ্বব্ৰহ্মণ্ডত মানুহৰ অৱস্থিতি বিষয়ৰ এটা অনুস্থান চাই আছিলো। তাত নাচা(NASA)ৰ চন্দ্ৰ অভিযান, হাবল টেলিস্ক’প, ব্লেক হ’লৰ ৰহস্য ইত্যাদি বহু বিষয় সংক্ষেপতে অথচ মনোগ্ৰাহীকৈ ব্যাখ্যা কৰি গ’ল। মাজে মাজে বেলেগ গ্ৰহত জীৱনৰ অৱস্থিতি বিষয়টোও চুই গ’ল। এইবোৰ চালে অনুভৱ হয় আমি যেন কিমান নগন্য। আমাৰ গ্ৰহটোৱেই এটা ধূলিকণা। তাৰে ভিতৰত আমি!? হাস্যস্পদ। গণিতত ইনফিনিটি বুলি বস্তু এটাৰ কথা পঢ়িছিলো। গণিতজ্ঞসকৰ মতে ইনফিনিতি বা “অসীম” হ’ল এটা ধাৰণা। Infinity is a concept .. আৰু সেই কনচেপ্টটো কিয় দৰকাৰ হ’ল সেয়া গম পাব পাৰি বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ডৰ কথা ভাবিলে।
আধ্যাত্মিক কথাৰে পাতনি মেলাৰ প্ৰধান কাৰনটো হ’ল, অনুস্থানটোত দেখুওৱাৰ মতে বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ডত প্ৰতি চেকেণ্ডত পৃথিৱীৰ নিচিনা অলেখ অসংখ্য গ্ৰহ জন্মও হৈ আছে আৰু ধ্বংসও হৈ আছে। ব্ৰহ্মাণ্ডৰ দৃষ্টিৰে চালে পৃথিৱীৰ একো অস্তিত্তই নাই বুলিব পাৰি। এতিয়ালৈকে যে পৃথিৱীখন ধ্বংস হোৱা হোৱা নাই সেয়া মাত্ৰ আমাৰ ভাগ্য নাইবা এক দ্বৈব-সংযোগ। এনেদৰেও কব পাৰি যে সৃষ্টিৰ পৰা ধ্বংসলৈ এটা সময়সীমা থাকে আৰু মানৱ প্ৰজাতি সেই সময়সীমাৰ তুলনাত খুবেই স্বল্পজীৱি। সেয়েহে এজন মানুহৰ জীৱনকালত পৃথিৱীখন খুব বেছি সালসলনি নহয়। আৰু সেয়েহে আমি পৃথিৱীখন আৰু ইয়াৰ পাৰিপাৰ্শ্বিকতা স্থিৰ(stable) বুলি অৱচেতন মনেৰে ধৰি লও। কিন্তু প্ৰকৃততে আমি স্বল্পজীৱি আৰু সেয়েহে আমি ভাগ্যবান। … We are just lucky that we live such short lives.
বছৰ বাগৰিল
এটা বছৰৰ সমাপ্তি আৰু এটা নতুন বছৰৰ আৰম্ভণি আমি সদায়ে উদযাপন কৰি আহিছো। আপোনজনক নতুন বছৰৰ শুভেচ্ছা জনোৱাটো আজিকালি একপ্ৰকাৰ আনুষ্ঠানিকতা হৈ পৰিছে বুলি কলেও ভুল কোৱা নহয়। আনুষ্ঠানিকতা খিনি বাদ দিলেও নতুন বছৰৰ আৰম্ভণিটো সচাকৈ এক সুখকৰ সময়। পাৰ হৈ যোৱা বছৰটোৰ বেয়াখিনি পাহৰি, ভালখিনিৰ বাবে নেদেখা জনক ধন্যবাদ জনাই নতুন অধ্যায় আৰম্ভ কৰাৰ এক সুৱৰ্ণ সুযোগ হ’ল নৱবৰ্ষ।
আনুষ্ঠানিকতা বাদ দিয়াৰ বাবেই হয়তো নৱবৰ্ষৰ সতে ৰজিতা খুৱাই দিয়া কোনো আপদেট একত্ৰিস ডিচেম্বৰৰ দিনা বা এক জানুৱাৰীৰ দিনাই দিব লাগিব বুলি একো তাগিদা অনুভৱ কৰা নাছিলো। আৰু সেইবাবেই এই আপডেটটো ইমান দেৰী। যা হওক, দুহেজাৰ বিশ চনটো কোৰোণা মহামাৰী আৰু লকডাউনৰ বাবে সদায়ে আমাৰ মনত থাকিব। মানৱ সভ্যতাৰ আদিৰে পৰা বহু ৰোগে মহামাৰীৰ ৰূপ ধাৰণ কৰিছে যদিও কোৰোণাৰ কথা কিছু সুকীয়া। অকল কোৰোণা মহামাৰীয়েহে সমগ্ৰ বিশ্বৰ সকলো দেশকে সমানে প্ৰভাৱিত কৰিছে। তাৰোপৰি সকলো মহামাৰীৰ মাজত কোৰোণাত মৃত্যুমুখত পৰা লোকৰ সংখ্যা সকলোতকৈ বেছি। লকডাউন আন এক এনে ব্যৱস্থা যাৰ বিষয়ে আমি দুহেজাৰ বিশ চনতকৈ আগলৈকে অৱগত নাছিলো। দুহেজাৰ বিশ চনটো অকল এই দুটা বস্তুৱেই বেৰি ৰাখিছে বুলি ক’লেও ভুল কোৱা নহয়। ইয়াৰ উপৰিও বহু ঘটনা ঘটিছে দুহেজাৰ বিশ চনত। বছৰটো আৰম্ভ হৈছিল অষ্ট্ৰেলীয়াৰ বনজুইৰ সতে। তাৰ পিচত আৰম্ভ হ’ল কোৰোণাৰ তাণ্ডৱ। তাৰ মাজতে বলিউডৰ কেইবাজনো জনপ্ৰীয় অভিনেটাৰ মৃত্যুৰ খবৰে আমাক জোকাৰি গ’ল। মাজতে আমেৰিকা যুক্তৰাষ্ট্ৰতো বনজুইয়ে ধ্বংসলীলা সমাধা কৰিছে। মাজভাগত অসমৰ বানপানী আৰু কেইবাটাও উপকূলীয় ঠাইত চুনামী আৰু ঘূৰ্ণীবায়ুৱেও ধ্বংসলীলা দেখাইছে। তাৰ মাজতে বিভিন্ন উৎসৱ পাৰ্বন পাৰ হৈ গ’ল। পাৰ হৈ গ’ল এটাৰ পিচত আন এটা ঋতু। বছৰৰ শেষৰ ফালে কোৰোণাৰ নিয়ম নীতি, বাধ্যবাধকতা সমূহ লাহে লাহে শীঠিল হবলৈ ধৰিছিল। এসময়ত শাৰদীয় দুৰ্গোৎসৱত মানুহ হিল দল ভাগি ওলাই আহি প্ৰমাণ কৰিলে যে কোৰোণাৰ বাধ্যবাধকতাসমূহ মানি চলাৰ ধৈৰ্য্য আৰু কাৰো নাই। বছৰৰ শেষৰ ফালে লাহে লাহে পৰিস্থিতি প্ৰায় সাধাৰণ হৈ পৰা বুলিয়ে কব লাগিব। মানুহে দীৰ্ঘদিন ধৰি ঘৰৰ ভিতৰত সোমাই থাকি অনুভৱ কৰা বিৰক্তি দূৰ কৰিবলৈ ফুৰা চকা কৰিবলৈ ওলাই আহিল। সকলো পৰ্য্যতন স্থলীতে কেৱল মানুহ আৰু মানুহ। যেন কোৰোণা বুলি যে অত্যাধিক সোচৰা মহামাৰী এটা এই বছৰটোতেই ওলাইছিল সেয়া যেন সকলোৱে পাহৰিয়ে গৈছে।যা হওক, সংক্ষেপতে এয়াই দুহেজাৰ বিশ।
ব্যক্তিগত ভাৱে দুহেজাৰ বিশ চনটো মোৰ বাবে খুবেই স্মৰণীয়। দুহেজাৰ বিশ চনৰ ডেচেম্বৰ মাহৰ ২৪ তাৰিখে পুৱা ন বাজি চয়ত্ৰিস মিনিটত মই জীৱনত প্ৰথমবাৰৰ বাবে পিতৃত্বৰ সুখ লাভ কৰো।
কুঁৱলী
কালি শীতৰ কথা লিখিছিলোহে। আজি শীতে কুঁৱলীৰ শুভ্ৰ বগা জালখনেৰে গোটেই চৌপাশ আবৰি পেলালে। পুৱাই উঠি চাৰিওফালে চাই এই দুখন ফটো তুলি থলো। এয়া ঠিক পুহমহীয়া জাৰ। কালিৰ পৰা পুহ মাহ। এয়া তাৰেই আগজাননি।
শীতৰ দিনবোৰ
শীতৰ দিনবোৰত যদিও শুষ্ক অনুভৱ এটাই আবৰি ৰাখে তথাপিও ঠাই বিশেষে কেতিয়াবা চেচুকীয়া অনুভৱ এটাও হয়। নিয়ৰে ভিজাই পেলোৱা গছৰ তল আৰু অন্যান্য যিবোৰ ঠাইত ৰ’দ নপৰে তেনে ঠাইবোৰত সেই চেচুকীয়া ভাৱটো বিদ্যমান। এফালে ধূলিয়ৰি দিনবোৰ, আবেলিবোৰ। আৰু আনফালে চেচুকীয়া পুৱাবোৰ, গধূলিবোৰ – শীতৰ এই বিচিত্ৰতাই সদায়ে মন্ত্ৰমুগ্ধ কৰে আমাৰ দৰে শীতপ্ৰেমীবোৰক। পিচে যোৱা কেইবছৰমান ধৰি শীতৰ এনে বিচিত্ৰতা উপভোগ কৰাৰ পৰা সকলোৱে একপ্ৰকাৰ বঞ্চিত হব লগাই হৈছে।
যোৱা কেইবছৰমান ধৰি ডিচেম্বৰৰ আধামান পোৱালৈকে ভালদৰে ঠাণ্ডা নপৰিছিলেই। তাৰ পিচতো শীতে যেন কৃপণালি কৰা বাদ দিয়া নাছিল। প্ৰায় মাঘৰ বিহু পোৱাৰ আগে আগে হে কিছু ঠাণ্ডা পৰে। তেতিয়ালৈকে আমাৰ নিচিনা শীতপ্ৰেমী ৰাইজ বেয়াকৈয়ে আশাহত হৈছিলো। কিন্তু এইবছৰ পৰিস্থিতি সম্পূৰ্ণ ওলোটা। নবেম্বৰ মাহৰ পৰাই ঠাণ্ডা ভালকৈ পৰিছিল। ডিচেম্বৰ সোমোৱাৰ পৰা ঠাণ্ডাৰ প্ৰকোপ ভালেখিনি বাঢ়িছিল। এয়াহে প্ৰকৃত ঠাণ্ডা। বহুতে হয়তো এইবছৰ কোৰোণা মহামাৰীৰ বাবে প্ৰদূষণ আৰু গোলকীয় উষ্ণতা বৃদ্ধিৰ সমস্যাবোৰ কিছু প্ৰশমিত হোৱা বাবে ঠাণ্ডা সময়মতে অহা বুলি কব(ভাবিব) পাৰে। পিচে আমি সেইবোৰ নাজানো। মুঠৰ ওপৰত এইবছৰ শীতে হিয়া উজাৰি পৃথিৱীখনক আকোৱালি লৈছে।
শীতপ্ৰেমী আমিবোৰক নো আৰু কি লাগে? কুঁৱলীৰ শুভ্ৰ বগা মায়াজাল অত্যন্ত বেচি নহলেও দৰকাৰী খিনি আছে। নিয়ৰৰ টুপুক টাপাক শব্দ এইবাৰ খুবেই বেচি। নিয়ৰৰ শব্দ ইমানেই বেচি যে দুদিনমান মাজৰাতি সাৰ পাই বৰষুণ দিয়া বুলিয়ে ভাবিছিলো। শৈশৱৰ দেওনা পাৰ হৈ অহাৰ পিচত এনে পৰিস্থিতিৰ সম্মুখীন হোৱা মনত নপৰে। শীতৰ শুষ্কতা আৰু আৰ্দ্ৰতাৰ বিচিত্ৰতাও বহুবছৰৰ মূৰত এইবছৰ দেখিবলৈ পালো। এয়াও শৈশৱতেই শেষ দেখা। কেতিয়াবা পুৱাই টিউচনলৈ যাওতে নাইবা ঘৰৰ গৰুকেইটা পথাৰলৈ লৈ যাওতে ভৰিৰ হাৱাই চেণ্ডেল নিয়ৰে তিয়াই পেলাইছিল। ভিজি উঠা ভৰি দুখনত ধূলি-বালি বেচিকৈ লাগি ধৰিছিল। ঘৰ আহি পাও মানে ধূলি আৰু নিয়ৰৰ মিশ্ৰণটো ভৰি আৰু চেণ্ডেলৰ মাজৰ ঘৰ্ষণেৰে বোকালৈ পৰিবৰ্ত্তিত হৈছিল। এয়াই শীতৰ বিচিত্ৰতা। বাৰিষা নাই, বৰষুণ নাই, তথাপিও ভৰিত বোকা।
এনেবোৰ পাহৰিব ধৰা শীতৰ সৌন্দৰ্য্য বহু বছৰৰ মূৰত দেখিবলৈ পালো এইবছৰ। … কবলৈ গʼলে .. First time in a long time…. । আশা কৰো অনাগৰ বছৰবোৰতো শীত যেন এনেকৈয়ে থাকে।
