ৰ’দাল আবেলিৰ নষ্টালজিয়া

ৰʼদাল দিনবোৰে বেচি নষ্টালজিক কৰি তোলে। বহুদিনীয়া নেৰানেপেৰা বৰষুণ আৰু ডাৱৰীয়া বতৰৰ শেষত দিয়া ৰ’দকণ সঁচাই বহুমূলীয়া। কিছুদিন আগতে তেনেকুৱাই এটা ৰʼদাল আবেলিৰ আমেজ লৈ আগফালৰ বাৰাণ্ডাৰ চকীখনত বহি ইফালে সিফালে চাই আছিলো। সময় সলনি হ’লেও ৰ’দাল আবেলিবোৰৰ আমেজ সদায় একে। হেলনীয়া ৰʼদ আহি লহপহকৈ বাঢ়ি উঠা চোতালৰ কাৰ্পেট গ্ৰাচত পৰিছে। কাৰ্পেট গ্ৰাচৰ মাজত পুতি থোৱা চোলাৰ লাইট(Solar light) কেইটাই দীঘলীয়া ছাঁৰ সৃষ্টি কৰিছে। সেই ৰʼদখিনিৰ ফালে ৰ লাগি চাই থাকোতেই নষ্টালজিক হৈ পৰিলো। কেইবছৰমান আগলৈ মোৰ খুব ফটোগ্ৰাফীৰ চখ আছিল। তেতিয়া এনেবোৰ ৰʼদাল আবেলিতেই কেমেৰা আৰু অন্যান্য সা-সৰঞ্জাম লৈ ওলাই গৈছিলো ফটোগ্ৰাফী কৰিবলৈ। ফুল-পখিলা, গছ-বিৰিখ একো বাকী নৰৈছিল কেমেৰাত বন্দী নোহোৱাকৈ। নষ্টালজিক হৈ পৰিবলৈ কোনো বিশেষ ঘটনা, বিশেষ দিন বা বিশেষ পৰিস্থিতিৰ কথা ফটফটীয়াকৈ মনত পৰাৰ দৰকাৰ নাই। কিছুমান পৰিবেশে হঠাতে বহুকেইটা দিন, বহুখিনি ঘটনা একেলগে মনত পেলাই দিয়ে। আৰু সেই স্মৃতিয়ে একেলগে মনৰ দুৱাৰত হেচা-ঠেলা লগায়। নষ্টালজিয়া এক মধুৰ অনুভৱ। অতীতৰ মধুৰ স্মৃতিবোৰ, মনৰ মাজত ভিডিও চলোৱাৰ দৰে বাৰে বাৰে চলাই সেই স্মৃতিৰ সুমধুৰ ৰস পুনৰ আস্বাদন কৰাটোৱেই নষ্টালজিয়া।

 
এনেকৈ নষ্টালজিয়াত নিমজ্জিত হৈ থাকোতেই মনত পেলাবলৈ চেষ্টা কৰিলো যোৱা বছৰ জুন মাহত কি কৰিছিলো। যোৱা বছৰ মে-জুন মানত স্পণ্ডেলাইচিচ হৈ দুদিনমান অফিচ যাব পৰা নাছিলো। সেয়া ভালকৈ মনত আছে। বাকী কথাবোৰ মনত নাই। মোবাইলত তোলা ফটোবোৰত কিমান তাৰিখে তোলা হৈছিল সেয়া চাব পাৰি। সেই ফটোবোৰৰ মাজৰ পৰাই চাই গম পালো, যোৱাবছৰ জুনত সপৰিয়ালে ঢেকীয়াখোৱা নামঘৰলৈ গৈছিলো আৰু বগীবিল দলং চাবলৈ গৈছিলো। বাকী সৰু সুৰাকৈ অন্যান্য ঘুৰা-পকা, বাৰ্থ-দে, পুজা ইত্যাদিৰ নিমন্ত্ৰণ ৰক্ষা, এইবোৰেই। একো উল্লেখযোগ্য নাই। নষ্টালজিয়াৰ বিষয়ে এটা কথা বুজিবলৈ সক্ষম হৈছো যে ডাঙৰ ডাঙৰ কথাবোৰতকৈ সৰু সৰু কথাবোৰেহে বেচি নষ্টালজিক আমেজ বহন কৰে।

প্ৰেৰণামূলক পঠন

জীৱনত এতিয়ালৈকে বহুসংখ্যক প্ৰেৰণামূলক কিতাপ(motivational books) পঢ়িলো। প্ৰথমে যিখন প্ৰেৰণামূলক কিতাপে মোৰ মনত সাঁ‌চ বহুৱাবলৈ সক্ষম হৈছিল সেইখন আছিল ৰবিণ শৰ্মাৰ “Who will cry when you die”। কিতাপখন পঢ়ি ইমানেই ভাল লাগিছিল যে মজলীয়া কলেবৰৰ কিতাপখন মই দুদিনতে শেষ কৰিছিলো। পিচলৈ অন্য লেখকৰো একে ধৰণৰ কেইবাখনো কিতাপ পঢ়িছিলো। এটা সময়ত এনে হলগৈ যেন প্ৰেৰণামূলক কিতাপ দেখিলে কব নোৱাৰাকৈ মই আকৃষ্ট হৈ পৰো। প্ৰেৰণামূলক কিতাপৰ প্ৰতি মোৰ আশক্তিৰ এটা প্ৰধান কাৰণ হৈছে এনেবোৰ কিতাপে জীৱনৰ বিষয়ে বহু মূল্যবান শিক্ষা নিজৰ মাজত কঢ়িয়াই লৈ ফুৰে। আৰু তেনেবোৰ শিক্ষাৰ প্ৰতি মই খুবেই কৌতূহলি।

থুলমূলকৈ এইখিনি কথা মই আজিও বিশ্বাস কৰো যদিও সময়ৰ লগে লগে মোৰ এই ভাৱধাৰাৰ কিছু পৰিসোধনো হৈছে। পৰিসোধিত কথাখিনিয়ে ইয়াত লিখিবলৈ লৈছো।

প্ৰেৰণামূলক কিতাপবোৰত বিশেষকৈ সফলতাৰ কথা বাৰে বাৰে কৈ থকা হয়। কথাবোৰ এনেদৰে লিখা থাকে যেন কিতাপ খনৰ কথাবোৰ আখৰে আখৰে পালন কৰিলে আমাক “সফল” হোৱাৰ পৰা কোনোৱে ৰখাব নোৱাৰে। কিন্তু সফলতা অৰ্জন কৰিবলৈ হʼলে প্ৰথমতে সফলতাৰ অৰ্থ বুজিব লাগিব। সকলোৰে বাবে সফলতাৰ অৰ্থ একে নহয়। কাৰোবাৰ বাবে অজস্ৰ ধন-সম্পত্তি অৰ্জন কৰাটোৱেই হব পাৰে সফলতা। আন কোনোবাৰ মতে ধন সম্পত্তিতকৈ সামাজিক প্ৰতিপত্তিয়েহে সফলতা নিৰ্ধাৰন কৰে। আন কিছুমানৰ বাবে ধন সম্পত্তি আৰু সামাজিক প্ৰতিপত্তিৰ লগতে পাৰিবাৰিক সুখ শান্তিয়েও সফলতাৰ মাপকাঠি হিছাপে পৰিগণিত হয়। আমাৰ সমাজত মধ্যবিত্ত শ্ৰেণীৰ বাবে স্বাৱলম্বী হোৱাটোৱেই সফলতাৰ প্ৰথম মাপকাঠি বুলি ধৰি লোৱা হয়। প্ৰেৰণামূলক কিতাপবোৰত অকল “সফলতা” বুলি এটা বস্তুৰ কথা কʼলে ই সকলোধৰণৰ সফলতাকে বুজায়। কিন্তু যিদৰে সফলতাৰ সংজ্ঞা সকলোৰে বাবে বেলেগ বেলেগ তেনেকে সফলতা লাভ কৰাৰ বাবে অনুপ্ৰাণিতও কৰিব লাগিব বেলেগ বেলেগ পদ্ধতিৰে, বেলেগ বেলেগ ধৰণ – কৰণেৰে। ইয়াত সকলোৰে লগত খাপ খোৱা “One size fits all” ধৰণৰ পদ্ধতি প্ৰজোয্য নহয়।

প্ৰেৰণামূলক কিতাপবোৰত জীৱনৰ বিষয়ে বহু বুজিব লগীয়া, অনুধাৱণ কৰিবলগীয়া কথা আৰু সততে চকুত নপৰা দৃষ্টিভংগী খৰচি মাৰি লিখা থাকে। আৰু সেয়েহে এই কিতাপবোৰ অৱশ্য পঠনীয়। কিন্তু কিছু ক্ষেত্ৰত এনে কিতাপবোৰে “সফলতা”ক এক পন্য সামগ্ৰী হিচাপে পৰিবেশন কৰা যেন লাগে। আৰু হয়তো সেইবাবেই জীৱনত সফল হবলৈ বিচৰা বহুতেই এনেবোৰ কিতাপ গো-গ্ৰাসে পঢ়ে। এটা কথা সদায়ে মনত ৰাখিব লাগিব যে “সফলতা” পন্য সামগ্ৰী নহয় আৰু অকল কেইখনমান কিতাপ পঢ়িয়ে হাতে কামে একো নকৰাকৈ কোনো ধৰণৰ সফলতা অৰ্জন কৰিব নোৱাৰি। তাৰোপৰি প্ৰেৰণামূলক কিতাপবোৰৰ পৰা পোৱা জীৱনৰ শিক্ষাৰে শিক্ষিত হৈ লোৱাৰ পিচত জীৱনৰ পৰা আমাৰ প্ৰত্যাশা স্বাভাৱিকতেই বাঢ়ে। এই বৰ্ধিত প্ৰত্যাশাই জীৱনৰ বাটত সম্মুখীণ হব পৰা সাম্ভাব্য অসফলতা বোৰ সহজভাৱে লোৱাত হেঙাৰ স্বৰূপে ঠিয় দিয়ে। এষাৰ আপ্তবাক্য মনলৈ আহিছে, – “Failure is the piller of success” অসফলতাই সফলতাৰ লাইখুটা। তেনে ক্ষেত্ৰত সফলতাৰ বাটত আগবাঢ়ি যাওতে সম্মুখীন হোৱা অসফলতা বোৰ আপোনাই লব পাৰিবই লাগিব। ইয়াৰ গত্যন্তৰ নাই।

প্ৰেৰণামূলক কিতাপবোৰ আমাৰ সফলতাৰ যাত্ৰাৰ প্ৰথম পদক্ষেপ নিশ্চয় হব পাৰে। কিন্তু যাত্ৰাৰ বাকী অংশচোৱা অকল কৰ্মইহে পাৰ কৰাব পাৰে। লক্ষ্যপথত আগবাঢ়ি গৈ থাকোতেও সময়ে সময়ে সম্মুখীন হোৱা নানান সমস্যাৰ সমাধান আমাক কিতাপেই দিব পাৰে। সকলোফালৰ পৰা চাবলৈ গʼলে যিকোনো ক্ষেত্ৰতে সফলতা লাভ কৰিবলৈ হলে কিতাপৰ সহায় লবই লাগিব আৰু সফলতাৰ সামগ্ৰীক প্ৰক্ৰিয়াটোত কিতাপৰ ভূমিকা অন্যতম। কিতাপ জ্ঞানৰ বাহক। আৰু সেয়েহে কিতাপৰ সহায় অনিবাৰ্য্য। কিন্তু জীৱনো এক অন্যতম শিক্ষক। হাতে কামে লাগি কৰা কামৰ পৰা, জীৱন যাত্ৰাত লাভ কৰা অসফলতাৰ পৰা লাভ কৰা যায় জীৱনৰ আদিপাঠ। এই অমূল্য আদিপাঠেই হৈ পৰে জীৱনৰ বাকি ৰোৱা সময়চোৱাৰ, বাকী থকা অভিযানবোৰৰ পথ প্ৰদৰ্শক। সেয়েহে কিতাপ দৰকাৰী। কিন্তু অকল প্ৰেৰণামূলক কিতাপ পঢ়িয়েই জীৱন যাত্ৰাৰ সকলো হেঙাৰ পাৰ কৰিম বুলি ভবাটো ভুল। প্ৰেৰণামূলক কিতাপবোৰ পৰিবেষণ কৰা হয় “সফলতাৰ একমাত্ৰ সোণালী চাবিকাঠী” হিচাপে। এয়া সম্পূৰ্ণ বিভ্রান্তিকৰ। মুঠৰ ওপৰত কবলৈ গʼলে প্ৰেৰণামূলক কিতাপে অকল প্ৰেৰণা যোগোৱা কাম হে কৰে। কিন্তু ব্যৱহাৰিক জ্ঞান আহে অন্য কিতাপৰ পৰা আৰু অভিজ্ঞতাৰ পৰা। প্ৰেৰণা এক ইন্ধণৰ নিচিনা। যদি আপোনাৰ গাড়ীখনত তেল নাই তেন্তে তেল ভৰাব লাগিব। যদি গাড়ীৰ টেংকি ভৰ্ত্তি হৈ আছে তেনেহলে তেল ভৰোৱাৰ দৰকাৰ নাই। ঠিক তেনেদৰে, যদিহে হৃদয় ভৰ্ত্তি হৈ আছে অফুৰন্ত প্ৰেৰণাৰে তেন্তে প্ৰেৰণামূলক কিতাপ নপঢ়িলেও হব। কিন্তু কৰ্ম অবিহনে সফলতা অসম্ভৱ আৰু কৰ্মৰ বিকল্প নাই।

গামোচাৰ অনলাইন মাৰ্কেটিং

আমাজন ফ্লিপকাৰ্ট ইত্যাদি ৱেবচাইতত সকলো বস্তুৱেই পোৱা যায়। সেয়েহে এদিন কৌতূহল বসতঃ আমাজনত “Gamocha” বুলি চাৰ্চ কৰি চালো। চাৰ্চ ৰিজাল্ট বোৰৰ ভিতৰত ভাৰতবৰ্ষৰ আন আন প্ৰদেশৰ বস্ত্ৰ কিছুমানৰ লগতে অসমীয়া গামোচাও দেখিবলৈ পালো। তাত দেখা গামোচাবোৰ “Satyam industries” বোলা কোম্পানী এটাই তৈয়াৰ কৰা আৰু ইয়াক অনলাইন বিক্ৰি কৰিছে বাংগালুৰুৰ “NEDM Group” বোলা কোম্পানী এটাই। বাহিৰৰ কোম্পানীয়ে অসমীয়া গামোচাৰ ব্যৱসায় কৰিছে। তাৰ পৰিৱৰ্ত্তে আমি অসমীয়াই আমাৰ নিজৰ গামোচা খনৰ বাবে অনলাইন বজাৰখনত অকন ঠাই উলিয়াব নোৱাৰো নে?

আমেৰিকাৰ নিবনুৱা ভাট্টা

ইন্টাৰনেটত কিবা কিবি চাই থাকোতে হঠাতে এটা বাতৰিত চকু পৰিল। শিৰোণামাটোৰ স্ক্ৰীণশ্বট তলত দিছো –

ফোৰ্বচৰ নিচিনা এটা বিখ্যাত জলস্থানত প্ৰকাশিত হোৱা এটা প্ৰৱন্ধৰ সত্যাসত্যৰ ওপৰত প্ৰশ্নচিহ্ন দিয়াতো বাহুল্য যদিও মনৰ শান্তিৰ বাবেই একেখিনি কথা আকৌ এবাৰ অন্তঃজালত বিচাৰি চালো। আৰু হয়ো; কথাষাৰ সম্পূৰ্ণ সঁচা। আমেৰিকাত নিবনুৱা সকলক ভাট্টা দিয়াৰ ব্যৱস্থা আগৰেপৰাই আছিল। কোৰোণা মহামাৰীয়ে সৃষ্টি কৰা অৱস্থাৰ প্ৰতি লক্ষ্য ৰাখি চৰকাৰে সেই ভাট্টাৰ পৰিমাণ আৰু সময়সীমা বৃদ্ধি কৰিছে। কৰ্মত, এতিয়া কিছুসংখ্যক নিবনুৱাই কৰ্মৰত হৈ থাকোতে যিখিনি উপাৰ্জন কৰিছিল এতিয়া নিবনুৱা ভাট্টা তাতকৈ বেচি পায়। আৰু সেয়েহে এক বৃহৎ সংখ্যক কৰ্মক্ষম মানুহৰ কৰ্মস্পৃহা হ্ৰাস পাইছে। এনে ব্যৱস্থাই মানুহক শ্ৰম বিমুখ হবলৈ উদ্গণি দিয়াৰ নিচিনা হৈছে। তাৰোপৰি শ্ৰমপ্ৰধান(labour intensive) লঘু আৰু কূটিৰ উদ্যোগবোৰৰ ওপৰতো এনে ব্যৱস্থাই মাধমাৰ সোধাইছে।

ভাৰতবৰ্ষত এতিয়ালৈকে এনে অৱস্থা হোৱা নাই। পৰিয়াল এটাৰ উপাৰ্জন দুই লাখ বা তাতকৈ কম হʼলেহে এক নূন্যতম নিবনুৱা ভাট্টা দিয়া হয়। সেয়াও বহুখিনি নীতি নিয়মৰ মাজেৰে। এনে ভাট্টা কোনো প্ৰকাৰৰ কৰ্মসংস্থানৰ সমকক্ষ নহয়।

এষাৰ বাণী

ইন্টাৰনেটত পোৱা এখন ফটো, য’ত এষাৰ মহৎ লোকৰ বাণী খচিত হৈ আছে।

কথাষাৰে মন চুই গ’ল। কেতিয়াবা কেতিয়াবা নিজৰ সাধ্যৰ ভিতৰত থকা সকলোখিনি কৰাৰ পিচতো সকলোবোৰ ভবামতে নহব যেন লাগে। তেনে স্থলত ভগৱানৰ ওপৰত বিশ্বাস ৰাখি সকলোবোৰ নিজে নিজেই ঠিক হবলৈ এৰি দিব লাগে। ঠিক ফটোখনত লিখা কথাষাৰৰ দৰে … … have faith that things will work out. Let go a little and just let life happen .. তাৰ বাহিৰে আমাৰ হাতত উপায়ো একো নাই।